Bir zaman qədrini bilmədik sənin,
Hərəmiz üz tutub bir yana getdik.
Doğma el-obanı yaddan çıxarıb,
Sənə yaraşmayan dönüklük etdik.
Bizə doğma olan dağlar, dərələr,
İllərlə yollara dikdi gözünü.
İlk eşqin şahidi “Zoğallı” bulaq,
Meşəyə söylədi giley-sözünü.
Daddıq sevincini biz ətək-ətək,
Amma kədərinə ortaq olmadıq.
Çəkdik şirəsini bal arısıtək,
Qəmini heç zaman yada salmadıq.
Vaxt çatdı, qapını döydü qocalıq,
Vətən haray salıb çağırdı geri.
Şam sona çatanda gur yandığı tək,
Parladı bir ömrün xatirələri.
Gəldim hüzuruna günahlarımla,
Ömür qürub edir, düşür qaranlıq.
Səndən umacağım, a doğma kənim,
Bir qarış torpağın, bir də hallallıq.
06.11.2002
