Kəndin ortasında bir tut ağacı,
Nə vaxtdır fələyə baxır qıyqacı.
O qədər ağsaqqal gəldi dibinə,
Axır, özünün də ağardı saçı.
Qışda hənirlidir, yayda sərindi,
Kəndin pir yerinə dönübdü indi.
Bura tut yeməyə gəlməz bir nəfər,
Burda xatirələr tutdan şirindi.
Bağlı bir kitabdır sanki hər ömür,
Söhbətə başlayan susmaq istəmir.
Odur, Nalbənd Məmmi danışır yenə,
Nahar yaddan çıxıb yoruldum demir.
Kimin ki, gəncliyi ötüb mənalı,
Söhbəti andırır şəkəri, balı.
Xatirə sandığı boş olanlar da,
Baxır ağızlara, ağzıaçılı...
Mənim yaşıdlarım!... günlər ötüşsün,
Bura üz tutmağa üzümüz olsun.
Bir gün Tut ağacı yığsa bizi də,
Söhbət eləməyə sözümüz olsun...
“Azərbaycan” jurnalı,
1982, № 10
