Borçalının ulu ellərindən olan
doğma Darvaza gedirdim. Kəndə çata-çat
bənövşələrin ətri vurdu məni...
Buzlaşan könlümə odlar ələndi,
Buzun yandığını görən kim olub?
Uzaqdan burnuma ətri çiləndi,
Könlüm göylərində göyərçin olub.
Dedilər Qırxbulaq yaman darıxıb,
Azalıb Ağdaşda süfrə salanlar.
Mənim o yerlərsiz kösöyüm çıxıb,
Bəs məni bircə yol andımı onlar?
Cöyçü Cahangirə xəbər çatdırın,
Onu uşaqlığa aparam gərək.
Yaman şıldırlanıb “ayıfındığı”,
Mənim də payımı saxlarmı görək?...
Cumum ayaqyalın moruq koluna,
Qolumda çal-çarpaz kotan əkilsin.
Arılar daraşsın qoy üz-gözümə,
Yuxum sübhə kimi ərşə çəkilsin.
Təki bircə günlük olum onunla,
Qalmasın könlümdə həsrətim, qəmim.
Qayıtsın ömrümə bir yuxu kimi,
O, Darvaz adlanan ilk dünyam mənim...
“Azərbaycan”,
1982, № 10
