Burda yurdum yoxdu, orda vətənim,
Kəfənsiz ölüyəm – basdırmaq olmaz.
Şahın babasına söysəm də məni,
Nə orda, nə burda asdırmaq olmaz.
Mən qərib adamam anadangəlmə,
Orda buralıyam, burda oralı.
Əyilib keçirəm qırıq körpüdən,
Gah ora, gah bura...canı yaralı.
Vətən istəyirəm – "daş” verən hanı?
Adama dünyada vətən bir olar.
Mən qərib adamam... qərib adam da
Ya nökər, ya hambal, ya tacir olar.
Mən qərib kimsəyə nökər olammam,
Hambal olmağa da taqətimmi var?
Zər verib, yerinə mis də alammam,
Tacirlik etməyə qüdrətimmi var!?
Vətənim yurd olmur, yurdum da vətən,
Harda yaşasam da ömrüm qəribdi.
...Yaxşı ki, Yaradan öz yoluma daş,
Könlümün yoluna xalça səribdi...
