Xıdır Orucoğlunun iki şeirini təqdim edirik:
DARVAZ
Dolandı qoynunda yenə xəyalım,
Gəzdiyim yerlərdən keçəm, a Darvaz.
Nə müddətdi həsrətinlə yanıram,
Nə gündüzüm var, nə gecəm, a Darvaz.
Hər körpən ayağı olub sayalı,
Övladların olub alim, ziyalı.
Qız-gəlinlərin də abır-həyalı,
Güllərdən mən necə seçəm, a Darvaz.
Dağların çiçəyə, gülə bürünə,
Zirvəsində duman-çənin sürünə,
Uzaqlardan dəyən, binən görünə,
Mən də öz yurduma köçəm, a Darvaz.
Yuxuma girir öz qurduğum dəyə,
Yağış damcıları dəyəni döyə.
Ömür keçirdim hey “öf, kəndim” deyə,
Ovuclayıb suyun içəm, a Darvaz.
Dəryaz qələm olub, çəmənin varaq,
Şeir yazdım zoğdan misra salaraq.
O gözəl hüsnündən ilham alaraq,
Yenə dağın, düzün biçəm, a Darvaz.
Sən mənim anamsan, mən sənin balan,
Sözüm həqiqətdir, yoxdur bir yalan.
Mən gəldi-gedərəm, sən isə qalan,
Sənsiz dünyada mən heçəm, a Darvaz.
YAXŞIDIR
Cənnətə dönərsə bütün kənd, şəhər,
Mənim üçün obam-elim yaxşıdır.
Candan əziz olub hər zaman sözü,
Şivəm, ləhcəm, gözəl dilim yaxşıdır.
Şirindi hər quşa doğma yuvası,
Əzizdi hər kəsə yurdu, obası.
Udmaqdansa qərib diyar havası,
Səfalı yurdumda çölüm yaxşıdır.
Uzaq gəzdim daim azğın, nankordan,
Namərdin qurduğu tələdən, tordan.
Xəyanətkar olan vəfasız yardan,
Xıdıram, deyirəm ölüm yaxşıdır.
