Əslində bu yazı çoxdan yazılmalıydı. Daha doğrusu içimdəki Arif dastanı çoxdan yazılırdı – söz-söz, cümlə-cümlə. Nə vaxt başlandığını deyə bilmədiyim kimi, nə vaxt qurtaracağını da bilmirəm. Təkcə onu bilirəm ki, bu yazı tamamilə başqa məzmunda olmalı idi, ancaq belə alındı... Və mən bu yazını çoxdandır ki, içimdə dolandırsam da, özümdə güc tapıb kağıza köçürə bilmirdim. Bəlkə bu da talenin işidir ki, bu yazının ilk cümlələrini mən məhz bu gün möhtəşəm “Çırağan” şadlıq sarayında – Aytənin toyunda qələmə alıram.
Gözəl bir toy məclisi keçir, hər kəs öz xeyir-duasını verib şənlənir, mən isə xəyalımda səninlə danışırdım. Düzünə qalsa buna heç xəyal da demək olmaz, çünki sən o gün bizimləydin – sənin ruhun bizimləydi. Və nədənsə mənə elə gəlirdi ki, sən hamıdan çox bu məclisdə öz dostlarını axtarırdın. O dostlarını ki, hamımızın bəxtəvərli günlərində – 20 il bundan öncə kənddəki evinizdə ömür-gün yoldaşın Xoşqədəmin mürəbbəli çayını tərifləyib elimizin ağbirçəyi Güllü ananın şirin söhbətlərinə qulaq asar, sonra da bu günlərin şərəfinə sağlıqlar deyər – balalarımıza toy arzulayardıq. Artıq o günlər başlayıb – indi dostlarımızdan baba olanı da var. Onlardan biri – Fərrux müəllimlə yanaşı oturub öz aləmimizə qapılmışıq. Sanki məclisdəkilərin bizə az dəxli varmış kimi, ikilikdə sənin dostların adından Aytənə xoşbəxtlik diləyirik.
Bir vaxtlar Əlləz müəllimin dediyi sözləri xatırlayıram. O hər dəfə kəndə gəlib bizləri bir yerdə, mehriban görəndə deyərdi ki, Arif, sənin dostların daha sədaqətlidirlər. Kim bilir, bəlkə də dünyanın çox bərkini-boşunu görmüş, özü əsl dostluq, qardaşlıq nümunəsi olan Əlləz müəllim o vaxtlar bizim münasibətlərimizi belə yüksək qiymətləndirməklə üzərimizə daha böyük məsuliyyət qoyur, bizə bir növ avans verirdi. Bu axşam isə, sağ olsunlar Əlləz müəllimin dostları – onlar daha fəal idilər. Toya da ki, söz ola bilməzdi. Əsl sən istəyən, sənin adına yaraşan bir toy oldu – şən, oynaq şaqraq. Başqa cür ola da bilməzdi. Çünki Əlləz müəllim və onun sadiq dostları vardı, bir də sənin ürəklərdəki yerin, sənə olan el məhəbbəti. O axşam bütün darvazlıların, səni tanıyanların bayramıydı, şadlığıydı. Bu məclisə heç kim xala xətrin qalmasın deyə gəlməmişdi. Hər kəs Aytəni öz balası sayıb, ona xeyir-dua verməyə gəlmişdi. Qohum da sevinirdi, yadda. Gözümüzün qabağındaca böyüyüb, bu gün mənsub olduğu elin, nəslin, bütün qohum-əqrabanın adına layiq bir gənc kimi ona bəslədiyimiz ümidləri doğruldan Samirin də əli-ayağı yerə dəymir. Hər masaya ayrıca baş çəkib yemək-içməyə göz qoyur, qonaqlarla görüşür, oynayıb şənlənir. Təbii ki, biz dayılarının yanına daha tez-tez yaxınlaşır., Bu anlarda Samirin sevincinin həddi-hüdudu olmasa da, içindəki niskili yaşı ilə uyşmayan böyüklüklə gizlətməyə çalışması da diqqətimdən yayınmır.
Beləcə, məclis davam edir, hamı oynayır, şənlənir. Mən isə sənsizliyin acısından qovrularaq rəqs edənlərə qoşula bilməyib səninlə xəyali söhbətimi davam etdirirəm. O axşam bəlkə də elə hamıdan xoşbəxt sən idin – sənin ruhun idi.
Qoy həmişə ruhun şad olsun, necə ki, o axşam şad idi.
Musa NƏBİOĞLU
